جلوه

نسبت میان ما و عاشورا

عاشورا را متعلق به خود می دانیم.

خود را متعلق به عاشورا می دانیم.

بیش از هزار سال است که با عاشورا زندگی کرده ایم.

عاشورا را ارث برده ایم همان گونه که نام مان را و دین مان را.

چه نسبتی است اما میان ما و عاشورا؟

آیا عاشورا ما را از خود می داند؟

آیا اساسا می توان میان ما و عاشورا نسبتی یافت؟

آیا در بعد وجودی مان آنقدر جا باز کرده ایم تا اندکی از بزرگنای عاشورا در آن جای بدهیم؟

عاشورا آمد تا خطی پر رنگ بکشد میان تسلیم آدمی و انانیت ابلیسی، برای همیشه تاریخ.

نسبت ما با این خط چیست؟ در کدام سوی این خط ایستاده ایم؟

عاشورا آمد تا مشت دنیا خواهی عقبی نما باز کند برای ابد الدّهر.

نسبت ما با این موضوع چیست؟ مشتِ باز شده ما، ما را از روسپیدان قرار داده یا رو سیاهان؟

عاشورا آمد تا ادعای ولایت دوستی را جدا کند از حقیقت ولایت مداری، برای هماره دوران.

نسبت ما با ولایت چگونه است؟ ادعایی صِرف یا حقیقتی ژرف؟

عاشورا آمد تا نوری بگذارد از هدایت در میان ظلمت تو در توی دراز روزگار.

نسبت ما با این نور چه وضعی دارد؟ قبسی که بر کف داریم؟ یا نعمتی که از کف دادیم؟

اشکِ تنها ، سینه و زنجیر شبها، عَلَمِ چندین متری پر جلا، چلچراغ سنگینِ از اینجا تا کجا!

پیراهن سیاه، پیوسته ناله و آه، سفره  برای عموم از گدا تا شاه، برپاکردن سقاخانه از گِل و کاه،

شعرِ آهنگین، روضه بی محتوای غمگین، نقاشی های رنگین، مداحی هایی مزیّن به دروغ هایی ننگین،

نسبت ما با عاشورا اینهاست!!!

عاشورایی که ما ساخته ایم نه امام حسین! (ع)